Pittige tekst

Nog niet zo lang geleden kwam er tijdens een verbouwing onderstaand pamflet achter een kast vandaan. Ik schat halverwege jaren tachtig verspreid en opgehangen. Een typisch voorbeeld van mijn toch wel stevig, rond, helder en duidelijke taalgebruik.

Pamflet wat achter de kast vandaan kwam.

Nu ik, enkele tientallen jaren later, teruglees, proef ik er vooral machteloosheid uit. Machteloosheid dat ik mijn héle team niet achter het gestelde doel geschaard kreeg. We liepen op dat moment in een pittig kostenreductieprogramma wat de werktitel meekreeg: Tot op het bot. Dat programma had het duidelijke karakter van een gezamenlijk doel. Na de grote kostenreductie slagen die we eerder succesvol doorliepen, waren we er nog niet. Immers, het grote einddoel was costleader worden en blijven in de branche met behoud van kwaliteit. Dan moeten ook de normen en waarden helder zijn. Wat voor mij simpel inhoudt dat afspraken worden nageleefd. Je houden aan contractueel gemaakte pauzetijden- en met name pauzeduurafspraken hoort daar gewoon bij. Mijn stijl van leidinggeven is er altijd een geweest van gewoon ingrijpen dan en luid en duidelijk communiceren, ook al win je daar de populariteitsprijs niet mee.

 

Je lost problemen alleen maar op door ze te benoemen.

 

Het is de kunst om met je medewerkers, je klanten, je aandeelhouders, je leveranciers en je bankiers van rationeel moeten naar emotioneel willen te groeien. Met je bankiers lukt dat tegenwoordig niet meer en daarom heb je je medewerkers des te harder nodig.

Goed voorbeeld doet goed volgen!
In het Brabants Dagblad van 18/11/2012 las ik onlangs onderstaand bericht.

Bron: Brabants Dagblad van 18/11/2012