Zonder woorden!

Deze brief zag ik vandaag in de krant. Het is de rubriek ‘Geachte…’ Waarin wekelijks zich een briefschrijver richt tot een persoon met mening, bijval of kritiek.

Geachte heer Wilders,

Mijn naam is Najla Edriouch. Ik ben de dochter van een Marokkaanse vader en een Nederlandse moeder.

Twintig jaar geleden was ik vier jaar oud. Ik wilde dat ik Linda heette en dat ik blond steil haar had. Ik snapte niet goed wat Marokkaans zijn was maar ik kreeg het gevoel dat het iets was om je voor te schamen.

Bij sommige kindjes mocht ik thuis niet komen spelen omdat mijn vader in Marokko geboren is, in de carnavalsoptocht kon ik niet meelopen omdat ik en mijn zussen uitgescholden werden voor kutmarokkanen en toen onze auto in brand werd gestoken en wij op onze blote voeten s’nachts in pyjama op straat stonden bleven onze buren aan de overkant van de straat staan en zeiden tegen een groep hangjongeren; die Marokkanen zullen wel iets gedaan hebben om dat te verdienen. Dit zijn enkelen van de vele voorbeelden die ik heb.

Nu lees ik in de media dat ook u het vroeger niet makkelijk had. Ook u had geen blond steil haar. Ook u zag er anders uit door uw Indische afkomst. Kinderen uit uw klas maakten u uit voor de neger uit Venlo. U werd jarenlang gepest en zelfs in elkaar geslagen om hoe u eruit zag.

Ik begrijp dat het makkelijker is om bij de groep te gaan staan die u vroeger in een hokje stopte en u het gevoel gaf dat u minder was dan hen. Wilde ook u vroeger blond en steil haar hebben en op ze lijken net als ik?

Daar staat u dan, voor de groep met mensen die ons al van kind af aan in hokjes duwden. Nu bent u de leider. Uw haren zijn blond en steil. U laat mensen roepen dat er minder van mij in Nederland zou moeten zijn en zegt dat u dat gaat regelen.

Het klinkt misschien gek maar ik wil u hiervoor bedanken. Uw uitspraken hebben er voor gezorgd dat ik nog nooit zo trots heb kunnen zijn om in Nederland te zeggen dat ik een Marokkaanse afkomst heb. Nog nooit heb ik zo veel mensen in Nederland horen zeggen hoe welkom ik hier ben als de dochter van een Marokkaanse vader. Nog nooit heb ik zo veel mensen in Nederland horen zeggen hoe trots ik mag zijn op mijn Marokkaanse afkomst. Nog nooit ben ik zo blij geweest met mijn donkere krullende haar.

Hopelijk kunt ook u op een dag in de spiegel kijken en uw donkere krullende haar zien en trots zijn. Trots om wie u bent en wat u heeft bijgedragen in plaats van schaamte over hoe u eruit ziet en wat uw afkomst is. Naast dat sommige mensen naar mij gekeken hebben als een kutmarokkaan zijn er ook mensen die mij gezien hebben. De afgelopen jaren heb ik geprobeerd mijn steentje bij te dragen in de maatschappij, dit niet als Marokkaan of als Nederlander maar als mens. Ik heb gewerkt in de kinderopvang, de gehandicaptenzorg en bij de Raad voor de Kinderbescherming. Op dit moment werk ik als kind- en jeugdpsycholoog met kinderen met een beperking.

Uw woorden op de persconferentie van vorige week en uw vele volgers stellen mij teleur. Mag ik geen deel uitmaken van deze maatschappij om mijn Marokkaanse paspoort, om het land waar mijn vader geboren is? U bent gezegend met de kracht mensen u te laten volgen. Ik wil u vragen deze kracht te gebruiken om ervoor te zorgen dat geen kind meer mee hoeft te maken wat u en ik hebben meegemaakt. Inspireer hen het beste uit zichzelf te halen ongeacht hoe mensen hun zien. Zie het mens achter de Marokkaan net zoals u wilde dat u gezien werd in plaats van de neger van Venlo.

Met vriendelijke groet,

Najla Edriouch