Abel Slippens, functie elders?

Mogelijk zult u mijn blogs een beetje gemist hebben de laatste tijd (tenminste, dat hoop ik stiekem). Was ik elders heel erg druk? Nee. Sterker nog, corona heeft mij, en ik denk overigens ons bijna allemaal, veel meer vrije tijd opgeleverd. De thuiswerkers voorop! Ook ben ik de afgelopen 1,5 jaar bezig geweest om meer tijd vrij te maken door allerlei officiële toezichthoudende functies netjes af te bouwen. 

Waarom? Ik ben van mening dat je niet aan het pluche moet blijven plakken, maar goed moet kijken of je nog echt bijdraagt in de functies die je beoefent, je afstand tot de bestuurders qua leeftijd niet te groot wordt en je de systemen goed blijft begrijpen waar mee gewerkt wordt.

Ik ken wel gremia waarin door toezichthouders, in mijn ogen, teveel verteld werd over hoe men het vroeger deed. ‘Vroeger’ blijkt dan meestal meer dan 10 jaar geleden te zijn. Of ik mijn werk nog echt leuk vind speelt voor mij ook een belangrijke rol. Ik wilde voorkomen dat het plakkerige pluche-genoeg me toch zou overkomen. Daarom deelde ik waar ik toetrad altijd bij de start al mede dat, hoe het ook liep, ik er uiterlijk op 68-jarige leeftijd mee zou stoppen. Dit herhaalde ik dan ook nog regelmatig gedurende de tijd zodat niemand er over hoefde te twijfelen.

Ik vind dat van je verwacht mag worden, juist óók in deze rollen, dat je gedreven bent, vernieuwend, onafhankelijk, gedreven door inhoud, niet door verlangen naar status én met een primaire focus om het beste uit de mensen te halen. Dus kritisch maar op een positieve manier. Altijd op zoek naar hoe dingen beter kunnen.

Dat is mijn aanpak richting de mensen die ik begeleid. Stilstand is immers achteruitgang. Als je, als gevolg van je ouder worden, ook maar enigszins de neiging krijgt om behoudend te worden, is het al te laat. Immers; ondernemen is een werkwoord. Vooruitgang hoort daarbij! Dan is het dus; ‘Abel Slippens, functie elders’.

Zelfonderzoek
Zelfonderzoek leerde me (overigens doe ik dat samen met mijn vrouw Fieke, dus een aparte vorm van ‘zelfonderzoek’) dat ik het ‘every day starts with a problem-principe’ toch minder leuk begon te vinden. Ook begon ik me te irriteren aan het feit dat veel ondernemers momenteel kennelijk in de analyse-fase blijven hangen:

Niets voor mij. Ik heb een sterke voorkeur voor het behalen van resultaten boven het juiste projectmanagement. Plannen maken stelt niets voor, dat behelst slechts een ordening van aannames.

Maatschappijkritisch gedrag
Coronatijd thuis bracht mij ook vaker voor de buis. Via NPO Politiek neem ik dan graag een kijkje in de Tweede Kamer. Tjonge, jonge, jonge: wat een puinhoop. Ik hoop dat weinigen een voorbeeld nemen aan dit soort maatschappijkritisch gedrag. Wat een laag niveau! Veel te weinig kennis en kwaliteit, veel te veel holle kritiek. Mijn kijk op veel Tweede Kamer-leden:

De aanpak en het algemene politieke beslisproces in het bedrijf Tweede Kamer staat nogal fors haaks op hoe ik dat in een bedrijf zou oplossen. Mijn conclusies na een aantal dagen politieke TV hangen:

• Het is in Den Haag kennelijk veel makkelijker om zaken ingewikkeld te maken, terwijl het behoorlijk ingewikkeld is om processen simpel te maken.
• Ik heb geleerd om dingen niet met mijn mensen te delen als zij daardoor de weg kwijt raken, maar in Den Haag willen de mensen kennelijk wel de weg kwijt raken met al die transparantie-eisen.
• Niets is genoeg voor wie aan genoeg te weinig heeft. Het blijven zuigen en volstrekt niets bij- willen (of kunnen?) -dragen aan oplossingen is tot een kunst verheven. Dus veel schuim en weinig waskracht.
• Er is geen hogere vorm van kennis dan zelfkennis. Zelfkennis lijkt daar volstrekt afwezig!
• Zouden er mensen in de Tweede Kamer rondlopen die van een probleem écht een oplossing kunnen maken?
• Van mening veranderen is een eigenschap die daar kennelijk verloren geraakt is.
• Van polderen krijg je bijna altijd natte voeten.
• Hoop is vaak een uitgestelde teleurstelling.
• Een gebrek aan kennis of deskundigheid is kennelijk geen reden om iemand niet aan het woord te laten.
• Als je verandering wil zien, moet je verandering zijn. Ik zie veel mensen rondlopen daar die zich wentelen in slachtofferschap. Daar word je meestal geen leuker mens van, laat staan dat je met dit gedrag problemen oplost.
• Herinneringen hebben het verontrustende vermogen achteraf van gedaante te veranderen.
• Zou men in de Tweede Kamer wel weten dat je het verleden niet kunt veranderen? Dat is immers al voorbij.

Samenvattend: politiek is al hetgeen waar logisch denken zich tegen verzet.

Nog een laatste opmerking voor politiek Den Haag:

Je moet niet managen op processen maar op resultaten. Een  proces is immers slechts een middel om tot het gewenste resultaat te komen.

Dit zijn twee verhalen zult u denken. Klopt ! Met één  grote gemene deler : ben kritisch op uw eigen functioneren en beslis altijd zelf en  op tijd wanneer u weg moet wezen.

Abel Slippens, functie elders? Geen zorgen, nog een hoop klusjes te gaan, maar niet in Den Haag!