Oorlog

Het vieren van een 12½-, 25- of 40-jarig jubileum gebeurt bij ons bedrijf altijd met zorg en enthousiasme. Als mens en bedrijf het samen zo lang volhouden, dan moet er enerzijds liefde voor het bedrijf, passie en je thuis voelen zijn en anderzijds is de leiding heel tevreden.

Iedere jubilaris kent een andere start en een andere meerjarige loopbaan. Juist bij zo’n mijlpaal sta je daar bij stil. Afgelopen maand vierden we het eerste 12½-jarig jubileum van een allochtone medewerker: “Daar sta je dan 15 jaar geleden, 22 jaar oud, op Schiphol. Een beetje Engels, Frans en Somalisch sprekend. Afkomstig uit Somaliland, gevlucht voor de oorlog die onverwacht op je afkomt. Plotseling geen contact meer met je vader en broers, zus en andere familie. Opvangcentrum Slagharen wordt je nieuwe woonplaats. In een andere cultuur, een ander geloof, een andere temperatuur. Je mag niet werken, je mag geen taal leren totdat alles geregeld is en dat duurt dan gemiddeld twee jaar. Twee jaar verplicht niets doen, alléén en onzeker, alles achtergelaten, helemaal niets meer hebben. Je paspoort en andere papieren heb je ook nog in moeten leveren.

Omdat je op zoek naar familieleden in Nederland de verkeerde bus pakt, kom je in Veghel terecht. Komt daar op het busstation een Somalies meisje tegen. Krijgt steun van een paar Veghelse families, je verblijfsvergunning komt binnen, je gaat aan het werk, bij Sligro. De zon gaat weer wat schijnen. Je koopt je eerste eigen fiets. Je vrouw werkt, jij werkt. Je leert de taal, de gebruiken en gewoontes, en leert ook heel veel af. Je leert dat het vermijden van oogcontact niet juist een teken van respect is, zoals in Somaliland, maar juist het tegenovergestelde.

Iemand die het gemaakt heeft

Je krijgt kinderen en concludeert zelf dat het tweetalig opvoeden juist taalachterstand geeft in plaats van voorsprong en besluit dat je kinderen alleen nog maar Nederlandstalig worden opgevoed. Je vindt weer wat familie terug, je broer, je zus, je schoonmoeder en wordt door deze mensen gezien als iemand die het gemaakt heeft, rijk is, en hen dus vanuit hun eigen cultuur moet helpen. Zeker toen ze hoorden dat je inmiddels een eigen huis bezit. Dat je ook bij de bank een jubileum vierde, omdat je daar zoals ze je vertelden, de eerste ‘zwarte’ was die een hypotheek aanvroeg, was mooi meegenomen, maar in het begin wel lastig, omdat de bankdirecteur zelf je per se wilde helpen.

Het gevoel dat je gediscrimineerd wordt neemt langzaam af, maar neemt weer toe met het Pim Fortuynisme. Hoewel, de moeite met het verkrijgen van een verbouwingsvergunning voor je huis heeft niets met discriminatie van doen, maar alleen maar met de kwaliteit van de ambtenaar en het systeem, tenminste…

Wij zijn er trots op deze mensen aan het werk te hebben en winnen er onze ‘oorlog’ mee, een hele andere dan waarmee het begon.

Het werken gaat steeds beter, je volgt veel cursussen, krijgt doorgroeikansen, wordt een echt teamlid. Doordat je zelf veel over je land en je gebruiken uitlegt, ontstaat er wederzijds begrip en verwester je, of zoals je dat zelf noemt: wordt blank van binnen. Als moslim een kerstpakket met een fles wijn erin krijgen is juist prettig, want dan kun je je buurman die fles wijn cadeau geven. Hij ook weer blij.

12½ jaar Sligrojubileum: een heel lange reis door de wereld. Meer beleefd, verdriet gehad, strijd geleverd, geleerd èn bereikt dan wie dan ook van je autochtone collega’s. Ook dat schuilt er, als je gewoon goed kijkt, vaak achter een mens met een bruine of zwarte kleur”.

Wij zijn er trots op deze mensen aan het werk te hebben en winnen er onze ‘oorlog’ mee, een hele andere dan waarmee het begon.