Thuiswerkpandemie

Het gaat mij momenteel iets te snel; die steeds maar weer herhalende uitspraak van onze Minister President: “Werk thuis als het kan en blijf zoveel mogelijk thuis werken!”

Ik maak Corona/COVID-19 niet klein voor alle duidelijkheid. We wonen in Erp en dat was één van de ‘hotspots’ in het begin, dus we hebben al voldoende Corona-ellende, leed en verdriet om ons heen gezien. Natuurlijk moet het virus onder controle komen. Natuurlijk doen onze Minister President Rutte en onze Minister van Volksgezondheid De Jonge het met hun teams goed. Complimenten. Je zult maar moeten besturen in dichte mist én zonder enige ervaring op dit gebied. Dat is een enorme klus, met gigantische risico-inschattingen op vele gebieden.

Gezondheid en economie op één
Nadat het eerst gezondheid op nummer één was, is het langzaamaan gezondheid en economie samen op één geworden. Logisch, want zonder behoud van economie geen mogelijkheid om straks, als het over is, de mensheid te behoeden voor een diep dal van fors oplopende werkeloosheid, depressie, massale reorganisaties, faillisementen en verborgen armoede. Waar je, wanneer en hoe precies, welke accenten en maatregelen in moet voeren weet ik ook niet. Maar het zó extreem thuiswerken invoeren en dit advies zó strak handhaven is mij iets te kort door de bocht.

Corona-proof kantoor
Als er de afgelopen tien jaar érgens geïnvesteerd is in een gezonde, goed geventileerde en ruime werkplek, dan is het toch wel in de Nederlandse kantoren. Een gemiddelde werkplek is 12 tot 15m2 groot in Nederland. Waarom dan niet veilig? Want juist daar is de anderhalvemetersamenleving eigenlijk al tien jaar geleden ingevoerd. De koele kantoortuin is Arbo-proof. Wie zit er dan liever met 30 graden thuis onder de dakpannen, op een niet-Arbo-proof kantoorstoel en achter een te laag bureau, met slechte verlichting?

In de Arbowet is immers niets vastgelegd over je thuiswerkplek en de maximum temperaturen die daar heersen. Met slechte verlichting en matige ventilatie lekker zweten op zolder. Of wat te denken van afleidende geluiden uit het hele huis en de daarbij horende concentratieproblemen. Met een oud Senseootje naast je, turen naar een schermpje van twaalf inch met acht ‘mede-Zoomers’ aan de andere kant. Is dat gezonder en veiliger?

 

 

Over productiviteit en werkmotivatie zullen we het maar niet hebben. En noopt het niet juist tot thuisfeestjes achter de voordeur, omdat we zoveel sociale contacten tekort komen om als mens geestelijk gezond te kunnen functioneren? Leidt thuiswerken niet tot depressie, isolatie, eenzaamheid en minder fysieke gezondheid? Missen we niet de sociale interactie. Video bellen is efficiënt, maar niet hetzelfde als een persoonlijke ontmoeting.  Of vind je het thuis vooral lekker, omdat je tussendoor een wasje kunt draaien, even de kinderen wegbrengt, je eigen tempo bepaalt, niemand je corrigeert en je boodschappen kunt doen terwijl je vakantiedagen blijft opbouwen? ALLEMAAL BETAALD. Het gerucht gaat dat er zelfs gepleit wordt voor een thuiswerkvergoeding boven op het vaste salaris.

En hoe ontwikkelt zich de teamspirit binnen een bedrijf? De creativiteit? De plannenmakerij? De betrokkenheid? Het overdragen van nieuwe ideeën maar ook van ervaring en leerprocessen? Het elkaar corrigeren? Het samen-sterk-gevoel, de groepsinteractie op alle niveaus? NIET! Thuiswerken stort ons in een economisch ravijn. Groei weg, creativiteit weg, betrokkenheid weg, vertrouwen weg, investeringen weg… enorme gevolgschade. Uit het oog uit het hart.

Economische pandemie
Thuiswerken wordt dé oorzaak van een economische pandemie. Eentje die ons in een extra diepe en langdurige recessie stort. Dat heeft te maken met het nieuwe normaal, levensgevaarlijk! Ja, er is nu sprake van een forse economische crisis als gevolg van Corona, dat moeten we gewoon accepteren. Juist nu is regeren vooruit zien. Laten we er samen voor zorgen dat het niet erger wordt door dat verrekte thuiswerken. Het leidt noch tot meer menselijke gezondheid, noch tot een snellere oplossing van het virusprobleem. Maar het leidt wél tot een bedrijfsleven waar alle leven uit is geperst. Het is moeilijk om de band met medewerkers vast te houden en dit leidt weer tot een minder sterke bedrijfscultuur. Wat daarnaast heel groot dreigt is een hele grote maatschappelijke sociale splijting van blue collars die moeten werken, op de zaak in magazijn, productie en logistiek  en white collars die er thuis de kantjes van af mogen lopen. Waar zijn we mee bezig ? Met hoeveel onverstand?

Mijn devies: werk niet thuis, pak veilig en gezond de fiets naar kantoor en bedrijf. Volgens het CBS woont een werknemer gemiddeld zo’n 23 kilometer van het werk  dus dat gaat elektrisch de meesten van ons lukken.

Werk zelf aan je werktevredenheid, motivatie én productiviteit. Kennisdelen gebeurt heel vaak alleen op kantoor. Neem je plek in het team weer in, in plaats van thuis op je zolderkamer veel minder te leveren. En voor MP Mark: A mistake is only a mistake if you don’t learn from it.