Artikelen door newmore

Writer’s block

Ik krijg regelmatig, maar te weinig, van diverse volgers van mijn blog interessante artikelen, quotes, eigen meningen en links door gestuurd. Hier haal ik dan vaak weer inspiratie of onderdeeltjes uit die ik dan weer gebruik en verwerk in mijn blogs, publiceer als quote etc. Zelfs soms als aanpassingen met terugwerkende kracht in reeds gepubliceerde blogs verwerk. Daar worden ze immers alleen maar beter van.

Soms is het beter een heel artikel of link los door te geven vanwege de hoge mate van interessantheid of actualiteit. Ik heb  daar een rubriek in mijn blog voor genaamd “nieuwstips”.

Samen sterk
Twee mensen weten, denken, horen en lezen meer dan een. Daarom verzoek ik u vriendelijk zodra u in uw ogen lezenswaardige feiten, nieuwtjes, quotes en interessante ontwikkelingen tegen komt, deze aan mij door te geven per mail: aslippens@live.nl of ga naar onze contactpagina. Ik ga dan met mijn blog als draaipunt functioneren onder het motto:…

We zijn gek geworden op kantoor

Ik wilde dit artikel uit NRC.next, geschreven door Japke-D Bouma, graag met jullie delen.

We zijn gek geworden op kantoor. Negen maanden lang onderzocht Japke-d. Bouma het nut van managementhypes en jeukjargon. Wat heeft ze daarvan geleerd? ‘Agile’ werken is gewoon je boerenverstand gebruiken en ‘professionals’ zijn vakmensen. Verder is een organisatie ‘kantelen’ niets meer dan behoedzaam veranderen als dat nodig is, is ‘sturing geven’ hetzelfde als ‘de regie pakken’ en betekent ‘in je kracht staan’ dat je iets vrijwillig doet – niet omdat anderen dat van je verlangen.

Pfjiew.

Ik heb een hoop geleerd jongens, de afgelopen negen maanden, toen ik elke week voor jullie kantoorhypes en managementjargon mocht onderzoeken. Ik sprak met ceo’s, ‘chief engagement officers’ en succesgoeroes, om antwoorden te vinden op vragen die ik al zo lang over werken op kantoor had. En ik kreeg behoorlijk wat antwoorden.

Bijvoorbeeld waarom we met z’n allen in open kantoortuinen zitten en gek worden van het lawaai van onze collega’s. Dat is omdat architecten tegenwoordig nu eenmaal dol zijn op ‘geile kantoren’ – grote open ruimtes die meer op legbatterijen lijken. Dat die hobby ervoor zorgt dat we met z’n allen een burn-out krijgen, is van ondergeschikt belang.

Hoe word je gelukkig op je werk? Dat weet ik nu ook. Niet door het aanstellen van ‘chief happiness officers’ en ‘fun agents’, zoals zoveel bedrijven tegenwoordig doen. Wél door slechte managers te ontslaan, niet meer te beginnen aan onnodige reorganisaties en door te stoppen met overbodige procedures en de flexplek.

Ik leerde ook dat ‘governance’ gewoon ‘bestuur’ betekent, dat een ‘ultieme koffiebeleving’ een lekker bakkie pleur is, dat als mensen het over een ‘nieuwe organisatiestructuur’ hebben, ze eigenlijk een ‘extrabestuurslaag’ bedoelen en dat de functietitel ‘secretaresse’ hopeloos verouderd is, denigrerend zelfs. Je kan beter zeggen dat je ‘assistant’ bent – in het Engels uitgesproken, uiteraard. Dat klinkt ook veel beter in de kroeg, als anderen zich voorstellen als ‘content marketeer’, ‘storyteller’ en ‘scrum master’.

Over dat Engels gesproken, ik leerde ook wat ‘ chapter leads ’, ‘backlogs’, ‘tribes’ en ‘squads’ zijn. Dat zijn respectievelijk teamleiders, plannen, groepjes …

Burenruzie

Als je in de situatie bent dat er over jou of over je bedrijven met grote regelmaat en al jaren, geschreven of verteld wordt dan leer je de waarde van “nieuws” uitstekend kennen. Of het nu radio of tv-journalisten zijn of de schrijvende pers: er is óf echt heel erg weinig kennis van zaken óf een grote journalistieke sensatielust. Van een persbericht op de juiste manier lezen of de cijfertjes netjes overnemen is vaak geen sprake. Laat staan van enig inzicht hoe binnen ondernemingen bedrijfsprocessen (moeten) lopen. Dus verzinnen we er maar wat op los.

Oude internetinformatie, die toen ook vaak al niet klopte, wordt als waarheid en ook nog volledig uit zijn context getrokken, jaren later aangehaald. Dan nog een grote dosis “sprookjes voor volwassenen” talent er overheen inclusief een sausje negativiteit, zie hier ik heb weer een pagina vol sensatietekst gevuld of een spetterend itempje voor tv klaar. Jammer, kan veel beter.

Zo schijnt er, aldus de nationale pers, in Veghel al jaren een burenruzie te heersen, tussen twee bedrijven en twee families, “slechts gescheiden door water”, om het nog eens extra lekker smeuïg te laten klinken. Ik kan u met de hand op mijn hart verzekeren dat beide families daar zelf niets in herkennen. Er is ook geen sprake van jaloezie, want jaloezie is vooral een gebrek aan zelfvertrouwen. En daar ontbreekt het ieder van ons echt niet aan.

Ondernemen op je eigen manier
Natuurlijk onderneemt iedereen op zijn eigen manier en natuurlijk gebeurt dat ondernemen dicht bij je zelf en je familiecultuur/opvoeding en je familie gewoontes. Dan krijg je uiteraard ook verschillende ondernemingen ook al zit je in dezelfde markt, maar dat geeft echt geen ruzie. Dat is geen goed of fout. Bij de ene familie barst het van de hockeyers (en dus sponsort Sligro het Belgische nationale hockeyteam) en bij de andere barst het van de golfers. Koen is goed bevriend met de ene broer van een andere bekende Veghelse (bouw) familie en Frits met de andere broer. Ik slaap graag bij een Van der Valk en Frits het liefst naast een Van der Valk. …

Alibaba Weert

Gezien op Tegenlicht? Een heldere uiteenzetting hoe vanuit China en Alibaba het winkelbeeld van Weert zal gaan veranderen, onomkeerbaar. Kijken!…

Facebook

Zoals jullie weten zit ik niet op Facebook. Ik probeer dan ook vrienden te maken buiten Facebook om.

Daarom ga ik vaak de straat op en vertel aan voorbijgangers dat ik goed geslapen heb, wat ik gegeten heb, hoe ik me voel, wat ik aan het doen ben en wat ik nog ga doen. Ik luister naar de gesprekken van anderen en dan zeg ik hun: “ik vind dit leuk”.

Resultaat: ik heb al drie mensen die me volgen. 2 politieagenten en 1 psychiater.…

Retail-watching in Veghel

Dit onderstaande bericht is geschreven door Hans van Tellingen, Algemeen directeur van Strabo.

Al jaren is hét toverwoord in de retail ‘beleving’. Beleving is de panacee voor veel problemen. Beleving verbetert het functioneren van het winkelgebied. Beleving is hét antwoord op ‘internet’. Nu zeg ik niet dat dit allemaal onzin is. Maar is beleving iets nieuws? En is beleving inderdaad dé oplossing voor de complete retail? Nee! Een jaar of vijftien geleden hadden we het over ‘leisure’. En daarvoor was het ook al duidelijk dat ‘winkelen’ meer is dan alleen maar ‘functioneel aankopen doen’. Wij wisten toen al dat menig consument het verrichten van aankopen ziet als een favoriete tijdsbesteding. Beleving is daarom niet nieuw. Beleving was er altijd al.

Beleving moet ‘passend’ zijn. In een prachtige oude binnenstad is er al sprake van een natuurlijk soort beleving. En in een degelijke shopping mall kunnen passende evenementen en een mooi design ook zorgen voor extra toestroom van klandizie. Daarbij zullen in een wijkwinkelcentrum gezellige en kneuterige elementen als een clown met ballonnen best tot extra toeloop leiden.

Maar wat als het winkelgebied zelf niet in orde is? Zoals in Veghel? Waar de concurrentie van Uden moordend is? Waar het kernwinkelgebied een versnipperd geheel is? En de belangrijkste winkelstraat een benauwende indruk maakt? Waar er dus geen sfeer is? Waar de concurrentie van internet zeker niet de hoofdmoot zal zijn in het krachtenveld? Waar de problematiek dus eigenlijk een vastgoedprobleem betreft, gecombineerd met een slechte marktpositie gezien de concurrentie met Uden?

In een dergelijk geval heeft het uitsluitend toevoegen van beleving weinig zin. Waar heb ik het concreet over? In het najaar van 2013 werd met veel bombarie een concept toegepast waarbij voor heel veel geld werd geïnvesteerd in led-lampjes in een (voorheen) donker steegje. Dit zou dé oplossing brengen voor Veghel. Ik citeer de initiatiefnemers: ”Er moet een belevingsgebied gecreëerd worden door de zintuigen met dynamische en interactieve verlichting, geluid en de beleving van groen te prikkelen. Daarnaast moet een slim gebruik van internettoepassingen de bezoeker meer bij zijn omgeving betrekken.”

Nadere inspectie leerde dat het een beetje een armetierig …

Uit een inburgeringscursus

Onlangs kwam ik dit artikel tegen uit het boek H. Kaldenbach, doe maar gewoon, 99 tips voor het omgaan met Nederlanders.

De tien kenmerken van ‘de’ Nederlandse hand.

  1. U loopt met een bijna gestrekte arm op de ander af.
  2. Bij het dichterbij komen moet u uw elleboog buigen. Daarmee regelt u de ‘juiste’ afstand.
  3. U moet uw réchterhand geven. Als die bijv. in een mitella zit, dan moet u zich excuseren.
  4. U moet uw hand verticaal houden, anders denken ze dat u dominant bent of ondergeschikt.
  5. Daarna moet u met de ‘oksel’ van uw duim stevig tegen de oksel van de andere duim botsen.
  6. Nu moet u stevig knijpen. Dat vinden Nederlanders niet dominant, dwingend of agressief, ze vinden het prettig ‘ferm’. Ze vinden u slap als u dit niet doet.
  7. Hoe lang moet u schudden? U schudt éénmaal stevig verticaal, er komen dan vanzelf twee naschokjes bij. Langer vasthouden mag absoluut niet. Dat vinden ze klef.
  8. Tijdens het schudden is het erg belangrijk dat u de ander recht in de ogen kijkt.
  9. Bij het schudden moet u bovendien ontspannen glimlachen. Een kort hoofdknikje wordt ook op prijs gesteld.
  10. Het is belangrijk dat u uw duim stevig in het zachte vlees van de ander drukt. Dat is als het ware de punt achter de zin. Dan voelt de ander dat u het méént!

Nederlanders zijn zich er niet bewust van dat hun handschudden deze tien kenmerken heeft. Ze denken, net als alle mensen, dat ze ‘gewoon’ zijn.

Storm of regen?

Het leven gaat niet over wachten tot de storm over is. Het gaat over het leren hoe te dansen in de regen.


De laatste kilometer leidt tot de laatste 10% – Deel 2

In mijn blog van 28 november 2013, “De laatste kilometer leidt tot de laatste 10%“, gaf ik u in mijn ogen helder aan waarom het met de Veghelse middenstand volstrekt fout aan het lopen is. Ik heb dat stuk er nog eens zorgvuldig op na gelezen en ondanks de vele reacties die ik toen ontvangen heb, neem ik er geen woord van terug. Sterker nog, de drama’s nemen iedere dag nog zichtbaar toe.

De reden is natuurlijk dat er niet met visie en verstand ingegrepen wordt en als we dan een keer en eindelijk stappen zetten dan zijn het de verkeerde en zakt het kalf nóg verder in de put. Wat is er sinds toen veranderd?

Drama 1
Het is het Udense college samen met de lokale middenstand en adviseurs en vastgoedbeleggers wél gelukt het Udense winkelhart aanmerkelijk te verbeteren en te renoveren en een méér logische winkelroute aan te brengen. Gevolg Uden is weer gezellig, heeft er een paar trekkers bij. Op logische plaatsen kun je parkeren en… je ziet het dagelijks drukker en dus gezelliger worden. Waar komen die bezoekers vandaan? Juist ja óók en vooral uit Veghel. Dus dat scheelt weer 10 % bezoekers is Veghel. En waar volk is wil volk zijn. Maar het omgekeerde geldt natuurlijk ook.

Drama 2
Noordkade project Foodworld gaat door. We worden juridisch gefopt waar we zelf bijstaan maar er is geen weg meer terug. Gevolg: Foodworld wordt ondanks alles geen financieel succes maar het dorpscentrum krijgt óók weer een forse bezoekers tik. Daarnaast zullen er nog meer winkels het loodje leggen. Ik telde afgelopen weekend inmiddels 38 leegstaande winkelpanden in een straal van 200 meter winkelcentrum. Dat worden er gegarandeerd helaas nog meer.

 

 

Drama 3
Betaald parkeren wordt gedeeltelijk afgeschaft en vervangen door blauwe zone parkeren. Gevolg de ene supermarkt of boekenwinkel profiteert wél van dat beleid en de andere wordt door oneigenlijke concurrentie wéér verder op achterstand gezet omdat daar de klant nu eenmaal wel moet betalen voor parkeren (10 cent per 8 minuten en een bon kost euro 59,57 inclusief parkeerbelasting, zo weet ik …

Dertig dagen die voelen als 30 jaar

Dertig dagen die voelen als dertig jaar. Een maand geleden verloor Sheryl Sandberg (45), topvrouw bij Facebook, haar man Dave Goldberg (47) bij een noodlottig ongeval. Op Facebook schreef ze op emotionele wijze over de eerste dertig dagen van rouw.

Vandaag is het einde van de sjelosjiem van mijn geliefde echtgenoot – de eerste dertig dagen. Binnen het jodendom markeert de sjelosjiem de voltooiing van de religieuze rouw voor een echtgenoot.

Een jeugdvriend die nu rabbijn is, vertelde me laatst het meest krachtige éénregelige gebed dat hij ooit heeft gelezen: ‘Laat me niet sterven terwijl ik nog in leven ben’. Ik heb dat gebed nooit begrepen voordat ik Dave verloor. Nu begrijp ik het. Ik denk dat wanneer je geconfronteerd wordt met een tragedie, je voor een keuze wordt gesteld. Je kunt toegeven aan de leegte, de leegte die je hart en je longen vult, die je vermogen om te denken of zelfs maar adem te halen belemmert. Of je kunt proberen om zin en betekenis te vinden. Deze afgelopen dertig dagen heb ik veel momenten doorgebracht in die leegte. En ik weet dat veel toekomstige momenten ook door die enorme leegte verteerd worden.

Maar wanneer ik kán, wil ik kiezen voor het leven, voor zin en betekenis
En dat is de reden dat ik dit schrijf: om het einde van de periode van sjelosjiem te markeren en om wat terug te geven van wat anderen aan mij gaven. Ondanks dat iedere rouwervaring ten diepste persoonlijk is, hielp de moed van degenen die hun eigen verhalen met mij deelden, mij. Zo trok ik mezelf er doorheen. Sommigen die hun hart openden waren mijn beste vrienden. Anderen waren volstrekte vreemden die publiekelijk hun wijsheid en advies gaven. Daarom wil ik delen wat ik heb geleerd in de hoop dat het iemand anders kan helpen. In de hoop dat iemand anders zin kan vinden in een tragedie.

Deze dertig dagen waren als dertig jaar
Ik ben dertig jaar droeviger. En ik voel me dertig jaar wijzer. Ik heb een dieper begrip gekregen van wat het is om een moeder te zijn. Door …

Leengrens

Dit artikel las ik in het Financieel Dagblad van 29 mei en wilde ik graag met jullie delen.