Artikelen door newmore

Crisisaanpak eindig

in

Alle topeconomen weten en voorspellen het inmiddels: we zitten in een forse economische recessie, de tweede van de double dip en we zullen er ook nog wel een groot aantal kwartalen (2015?) in blijven zitten. Crisisdenken:



Een ondernemer is in zijn grondhouding altijd een optimist, heeft doorgaans geen gebrek aan doorzettingsvermogen. Maar wanneer geef je toe dat je bedrijf niet meer te redden is? Er komt een moment dat je moet kiezen tussen het omslaan van de bladzijde of het sluiten van het boek.

Het proces
In het begin denk je: het zal zo’n vaart niet lopen. Omdat het wél vaart liep, begin je vaak een paar maanden te laat met wat niets anders is dan op de kleintjes letten en FTE’s kaasschaven. We weten inmiddels weer wat kleintjes zijn en we weten dat veel kleintjes één heel grote kunnen maken. En hoe hard het ook klinkt, maar het kan helaas niet anders: medewerker voor medewerker, uur voor uur moet beoordeeld worden op zijn/haar aanwezigheid, absolute loyaliteit, productiviteit, prestaties, energie, creativiteit, ziekteverzuim, fouten%, betrokkenheid, inzet en als ‘saldo’ hiervan uiteindelijk zijn/haar netto opbrengst. Je móet nu kiezen dus doe dat dan ook met uiterste zorgvuldigheid.

“Wat kost-ie en wat levert-ie op?” is uiteindelijk de resultante van wat presteert iemand voor het bedrijf minus bruto jaarsalaris + vakantiegeld + secundaire en tertiaire arbeidsvoorwaarden. Het echte cijfer is natuurlijk de nettowinst na belasting en die laat zich makkelijk omrekenen naar de winstbijdrage per medewerker, dat is alleen maar een kwestie van delen.

Vroeger, een jaar of drie geleden, was die opbrengst per medewerker bijna altijd positief. Maar nu, na een paar jaar krimp achter elkaar, ziet die rekensom er bij veel bedrijven negatief uit. Het grote voordeel van deze langdurige krimp is dat zelfs vakbonden inmiddels heel goed weten dat het geen kwestie is van én én maar van óf óf.

Kostendrive gericht op slimmer werken
Inmiddels red je het niet meer met kaasschaven alleen. Immers de krimp is zo langdurig en zo diep dat je onderaan de streep al enige tijd niets meer overhoudt. In het hoofd moet de draai gemaakt …

Managementlessen

in ,

Ik kwam dit artikel tegen van Jan Schoenmakers en wil dit graag met jullie delen.

Vooral in Amerika zijn ze populair: de anekdotes of moppen waarmee sprekers op congressen proberen de aandacht van hun publiek te vangen… waarna de toehoorders alsnog in slaap vallen omdat de rest van de voordracht te dor en droog is om aan te horen. Boeiend speechen heeft natuurlijk niets te maken met moppen tappen. Maar omdat weinigen onder ons begenadigde auteurs zijn, is het nuttig om altijd een paar geinige teksten bij de hand te hebben. Iets voor uw kerstrede of nieuwjaarstoespraak?

Managementles 1
Angela en Jaap zijn in de badkamer. Terwijl hij onder de douche staat en zij zich aan het afdrogen is, gaat de deurbel. Angela slaat een handdoel om, rent de trap af en doet de deur open. Het is Fred, de buurman. Voordat ze een woord kan uitbrengen, zegt Fred. “Ik geef je 500 euro als je die handdoek laat vallen.” De vraag brengt haar in verwarring, maar even later denk ze: wat een buitenkansje. En Angela laat de handdoek op de grond vallen. Fred staart even naar haar en geeft haar een biljet van 500 euro. Angela drapeert de handdoel weer om zich heen en gaat terug naar de badkamer. “Wie was dat?” vraagt Jaap. “Fred, de buurman,” antwoordt Angela. “Aha,” zegt Jaap, “zei hij nog iets over de 500 euro die hij me schuldig is?”

Moraal
Als je kritische informatie op tijd met je stakeholders deelt, kun je pijnlijke situaties tegenover anderen voorkomen.

Managementles 2
Een secretaresse, een verkoper en hun manager vinden tijdens de lunchwandeling een oude olielamp. De manager wrijft de lamp op en er verschijnt een geest die zegt: “Jullie mogen alledrie een wens doen”. De secretaresse gilt meteen: “Ik wil naar de Malediven, heerlijk in de zon op het strand liggen.” Floep, weg is ze. De verkoper roept: “Ik wil naar New York, met een portefeuille vol geld om te winkelen.” En hup, ook hij is ervandoor. “Jij bent aan de beurt”, zegt de geest tegen de manager. Die zegt: “Ik wil die twee terug …

Werkende vrouwen – Deel 3

in

Het onderwerp blijft me achtervolgen… Overigens blijf ik het ook uitlokken… Ik raakte in discussie met twee werkende vrouwen. Dubbel werkend nog wel. Enerzijds gezin, kinderen en huishouden en anderzijds een baan in het bedrijfsleven.

“Ik weet zeker dat er over tien jaar net zoveel midden- en hogerkaderfuncties ingevuld worden door vrouwen als door mannen”, zo luidde mijn stelling. De reactie van bovengenoemde twee vrouwen was heel unaniem, maar wel verrassend: “En wij weten zeker van niet!” “Waarom niet?”,vroeg ik.
“Vrouwen zijn veel beter in ondersteunen, stimuleren, bijsturen, gevoel, achtergrond, voorzetten in plaats van scoren, in stand houden dan tot stand brengen, verzorgen, opvoeden, in details in plaats van grote lijnen. In parttime werken in plaats van fulltime enzovoorts”, zo luidde de motivatie.

Kinderen baren als tijdelijke hoofdprioriteit
Verrassende opmerkingen vind ik. Wat heb ik geleerd: zelfs als de hele werkende maatschappij erop gericht zou zijn om alle vrouwen alle mogelijke kansen te bieden om mee te doen in een eerlijke verdeling van iedere carrièrestap die er te zetten valt, dan nog zal er geen fifty-fifty ontstaan. Om de simpele reden dat de natuur, de aanleg, de aard, de genen, de hormonen en de hersenfuncties van mannen en vrouwen verschillend zijn. En niet alleen omdat vrouwen kinderen kunnen baren en dit op een gegeven moment ook graag willen en tot tijdelijke hoofdprioriteit laten uitgroeien. Maar omdat de meeste in het bedrijfsleven actieve vrouwen kennelijk een ander talenten- en ambitiepakket hebben in hun leven.

Als je goed om je heen kijkt, zie je ook sectoren met meer door vrouwen dan door mannen uitgeoefende functies. Functies die veel meer en beter aansluiten bij de vrouwelijke natuur: in het basisonderwijs, in de verpleging, in de logopedie, als secretaresse, in de mode, als vroedvrouw, allemaal beroepen waar emotie en gevoel vaak belangrijkere talenten zijn dan ratio en kracht en of macht.



Waarom gaan we eigenlijk door met tegen beter weten in vrouwvriendelijk stimuleren en positief discrimineren? Bedrijfsorganisaties met een fifty-fifty verdeling in de top zijn kennelijk niet helemaal natuurlijk. En iedere vrouw die niet alleen kán maar ook wil krijgt in het moderne bedrijfsleven …

Diefstal

in

Soms word je in je bedrijf opgeschrikt door een medewerker die tegen de lamp loopt vanwege een geconstateerde diefstal. Als het bedrag van de vermoedelijk gestolen goederen pittig is te noemen en de betrokken persoon tot het (middle) management behoort, maakt zo’n voorval vaak op iedereen die bij je werkt nog eens extra indruk. Collega’s die er niets van begrijpen en het bijna niet kunnen geloven.

“We trokken veel met hem op, bespraken veel met hem en hij maakte zo’n betrouwbare indruk.” Boosheid: “Toen dit en dat gebeurde, liep hij vooraan om met het vingertje te wijzen”. Teleurstelling: “Ik dacht dat we het bij ons zo goed voor elkaar hadden, omdat ons beveiligingsmotto altijd luidt:



Vaak werd ik door diverse medewerkers zelf ook aangesproken: “Jij hebt zeker slecht geslapen? Ben je niet héél erg kwaad? Voel je je niet de leider van een criminele organisatie?”

Maar in alle eerlijkheid: ik ben en was bij iedere vangst steeds weer opgelucht. Je weet dat het gebeurt: diefstal door medewerkers. Je weet alleen niet waar, wanneer, hoe, door wie en hoeveel en dat geldt voor ieder bedrijf in Nederland.

Stel dat 1% van je medewerkersbestand oneerlijk is en dus 99% betrouwbaar, dan heb je dus zo uitgerekend hoeveel boefjes je aan het werk hebt. Dus steeds als je weer een dief te pakken hebt en hem ontslaat op staande voet, is je organisatie weer een stukje eerlijker. Hoe lang dat weet je niet. Er komen nieuwe mensen binnen en ook veranderen soms de omstandigheden van mensen dusdanig dat ze crimineel worden.

Je kunt van iedere geconstateerde interne fraude ook keer op keer weer iets leren, want je hebt op dit moment op dat gebied méér slimmeriken aan het werk dan je voor mogelijk houdt. Waar moeten de controles van je organisatie en de preventieve werkwijze(n) nóg beter worden?

Het huidige waarden- en normenverval, gecombineerd met het stééds méér vervagende mijn- en dijn-begrip, maakt beveiligen en altijd waakzaam zijn op fraude als ondernemer helaas bittere noodzaak. Camerasystemen, administratieve steekproeven, toegangs- en uitgangscontroles, kliklijnen, noem maar op. Maar je kunt van je bedrijf geen Fort …

Ricardo Semler

in

Vertrouwen, openheid en liefde zijn begrippen die iedere manager doen huiveren. Toch werd de Braziliaanse topondernemer Ricardo Semler er schatrijk mee. Iedereen wil weten welke toverformule hij heeft.

Er is in de jaren negentig ook een boek over verschenen, met als titel Maverick, wat gaat over zijn bedrijf Semco. Nu is er ook een aflevering over hem gemaakt door VPRO Tegenlicht.

Dit unieke bedrijfsconcept maximaal kopiëren in Nederland lijkt me, gezien de maatschappelijk-sociale verhoudingen in ons land, niet mogelijk. Maar ongetwijfeld, weliswaar met veel inspanning, zijn er onderdelen toe te voegen aan uw bedrijf, gebaseerd op de aanpak van Ricardo, een heel aparte charismatische man.…

Snelheid van de toekomst

in

Intel dacht in 1981 jaarlijks 10.000 microprocessors te verkopen. In 2003 waren het er al meer dan 100 miljoen. Dat is 10.000 keer zo veel! Een PC van enkele honderden euro’s heeft meer rekenkracht en geheugenopslagcapaciteit dan een computer die nog geen 20 jaar geleden een paar miljoen euro’s kostte en die in een flinke gekoelde zaal moest worden gehuisvest.

Maar ook: Als de technologische ontwikkeling van auto’s in de afgelopen 25 jaar net zo snel was gegaan als die van computers, zou een gemiddelde auto nu minder dan € 10,- kosten en 1.000.000 kilometer op één liter benzine rijden.

Is een bepaalde ontwikkeling een hype of is het duurzaam en blijvend wat ik rondom me heen zie veranderen?
Online winkelen bijvoorbeeld is handig. Maar bedrijfseconomisch gezien zie je de omzet verschuiven naar bedrijven die sterk zijn in online maar ook veel minder verdienen dan de oorspronkelijke winstgevendheid van bedrijven waar ze de omzet vandaan en bij weg concurreren.

Wat u nog niet wist over Zalando, een oud-medewerker vertelt: “Wat u nog niet wist over Zalando”. Tot zover het verhaal van de oud Zalando medewerker. Terug naar mijn verhaal.

Marges onder druk
Prijsvergelijkers maken de prijzen zeer inzichtelijk en transparant maar zorgen dat de marges daardoor zeer fors onder druk staan. Daarnaast voegen we binnen bijna iedere webwinkelaanpak gigantische kosten voor logistiek, transport en marketing toe. Is dat economisch een goede ontwikkeling? De long tail strategie schijnt online belangrijk te zijn. Maar de 20/80 regel blijft ook bij webwinkelomzet, bij de clicks bestaan. Hoe zit het dan met voorraadmanagement, met financieringskosten, met voorraadafschrijving? Is dat nu zo wezenlijk anders dan bij de traditionele bricksomzet?

Vindt de consument het nu werkelijk wel zo handig, laat staan gezellig, dat kopen online? Dat thuisblijven voor de bezorger? Die hoge verzendkosten? Dat kopen van producten die je van tevoren niet kunt zien, voelen, ruiken of kunt passen? Ruilen of terugbrengen kan lastig zijn, moet je weer helemaal naar het postkantoor. Is het vooraf betalen wel veilig? Gezellig een middagje shoppen of boodschappen doen, samen, als onderdeel van een bloeiend gezinsleven is voorbij doordat rationele …

Het brein van de bankier

in

Op 1/1/2013 werd bij de VPRO-Tegenlicht een interessante documentaire uitgezonden. Gemist? Kijken dan,zéér leerzaam!

Joris Luyendijk duikt onder in de Londense City en daalt af in de hoofden van de meester-bankiers. Een onderzoek naar adrenaline, testosteron, verslaving en de magie van het grote geld.

Klik hier om de aflevering terug te kijken

Als u dan deze documentaire gezien heeft is dit artikel ook wel aardig om te lezen, van de hand van dezelfde Joris.

En zo kan het ook.

Of zo

Mijn conclusie
“Een bankier verdient het meest als hij niet werkt”. Even uitleggen? De renteklok tikt 7 dagen lang 24 uur (= 168 uur) en de (rente)bankier werkt 40 uur (of ietsje meer).…

Mijn favoriete viswinkel

in ,

Of je het nu klantgerichtheid noemt, service, gedrevenheid, passie, entertainment of “eatertainment”, deze “fish film” heb ik het vaakst aan mijn medewerkers laten zien. Verkopen pursang!

…

Werkende vrouwen – Deel 2

in

Het moderne carriérepad is geen stijging op een ladder maar, veel realistischer, geklauter op een klimrek. Op een klimrek zijn er meer wegen naar boven en is ‘boven’ een breder begrip. Op mijn blog “werkende vrouwen” van enige weken geleden heb ik, zoals ik overigens verwachtte, veel reacties ontvangen. Ik ben hierin kennelijk niet duidelijk genoeg geweest, hoe ik er zelf mee omga en wat mijn eigen ervaringen zijn. Vandaar wat aanvulling (en mogelijk bijdrage aan de discussie).

Heb ik vrouwen in hun weg naar de top voldoende kansen gegeven? Het antwoord daarop is een volmondig “ja”. Waarbij ik aan moet vullen met: ”Ik wilde wel maar ik kon niet”. Een plaats in de top 10 van een beetje bedrijf houdt steevast werkweken van 50 à 60 uur hard werken in. Voorafgaand aan zo’n plek zit men meestal in een opleidings-/leer-/carrièretraject van zo’n jaar of 6 à 10. Je neemt uiteraard regelmatig hoogopgeleide vrouwen in opleiding voor zo’n toppositie aan. Leeftijd tussen 25 en 30 jaar. Met veel plezier en erg nuttig binnen mijn bedrijven. Maar helaas, het is vaak vruchtbare grond. 5 à 10 jaar later komen deze toptalenten bijna altijd enthousiast binnenlopen met het goede nieuws: “Ik ben zwanger”. Felicitaties alom. Na 16 weken afwezigheid in verband met de geboorte van de baby volgt bijna altijd de vraag om parttime te mogen gaan werken. Het kind voor een paar dagen in de week naar het kinderdagverblijf.
Einde zicht op die top 10 plek. Immers topfuncties vergen altijd 50 à 60 uur per week, fulltime. Na verloop van tijd komen kind 2 en kind 3. Dan wordt vaak gedurende de lagere schoolperiode volledig gestopt met werken. Daarna met een ervarings- en carrièregat van een jaar of 10, wil men weer aan de slag. Dit is een beetje mijn ervaringsbeeld tot en met vandaag.

Glazen plafond?
Thuis kennelijk wel, want ook de man kan stoppen met werken in de nieuwe gezinssituatie en de vrouw carrière laten maken. Maar dat gebeurt zelden. Glazen plafond op het werk? Nee maar wel een altijd onbespreekbare eis voor een topfunctie: fulltime werken. Ik heb …

2013

in ,

Rondom en na de jaarwisseling ontstaat er altijd natuurlijke onrust bij de meeste bedrijven. Het jaar ligt weer achter je. De tellers staan weer op nul en iedereen is onzeker. Wat wordt het voor een jaar? Wat zal de toekomst bieden? Voor 2013 weet ik een ding zeker, we zijn in 2012 wéér een stapje dichter bij het dieptepunt van de crisis gekomen. Ik zie steeds meer bedrijven in een depressie komen en er nog steeds geen eentje uitkomen.

Normaal was het zo dat als de laatste bedrijven de recessie of depressie gingen voelen, de eerste er weer uitkwamen en dat gaf de burger weer vertrouwen. Maar dat lijkt deze keer zeker niet het geval. Daaruit concludeer ik dat we op weg zijn naar een nieuwe werkelijkheid. De wereld om ons heen is door de brede economische terugval op een ander level playing field terecht gekomen. Er is een einde gekomen aan de al maar opgaande markt. Ook hier krijgt de natuur weer gelijk: bomen groeien echt niet tot in de hemel. In de put zitten is niet voor niets de vertaling van depressief, terwijl we ons de laatste jaren gedragen hebben als was onze portemonnee een bodemloze put.

We zitten diep in de put
Er is geen geld om investeringen te doen. De koopbereidheid én het consumentenvertrouwen dalen nog steeds. De koopkracht óók. We kennen immers al een jaar of 4 méér inflatie procentueel dan de gemiddelde loonstijgingen. De dollar is duurder geworden. Zelfs de lonen in Azië stijgen. In het bedrijfsleven staan omzet en brutomarge fors onder druk en bedrijfsbreed is er al fors gesneden in de operationele kosten, daar is de rek dus ook al uit. En al een groot aantal kabinetten op een rij leidt het gekozen kabinetsbeleid keer op keer weer tot meer lasten en minder overheidsdiensten. Kortom we zitten in 2013 volledig klem.



Ik denk dat we moeten stoppen met hopen. Hoop is geen strategie, zeg ik altijd. We komen niet uit die put, we blijven erin en dát is onze nieuwe werkelijkheid. De consument is en blijft niet negatief gestemd, nee ze houdt …

Werkende vrouwen – Deel 1

in

De term “niet werkende moeder ” is een contradictio in terminis. Ik vind het een hele klus “vader zijn”. Ik schat zelf in dat de vaderklus over een heel leven gezien amper 25 % van de klus is die moeders moeten presteren. In 2008 werd ik door het tijdschrift Opzij betiteld tot “haantje van de maand”. Ook zat ik bij de eindronde top 3 van “haantje van het jaar, op basis van een uitspraak in het Financieel Dagblad die luidde: “Ik geloof niet in vrouwen aan de top. Het is immers niet voor niets “Moeder Aarde”. De eerste zorg is nageslacht en je kunt geen twee topbanen goed doen”.

Pittige uitspraak
Kennelijk voor de feministen een zeer pittige uitspraak, anders word je geen “haantje”. Toch las ik van Dick Swaab, hersenonderzoeker en auteur van de bestseller “Wij zijn ons brein”, het volgende: ” Het klassieke gezinsmodel waarin de man bescherming en voedsel biedt en de vrouw vooral zorgt, zit in ons brein geprogrammeerd en heeft zijn effectiviteit bewezen. Je ziet ook dat Nederlandse vrouwen kiezen voor parttimebanen, niet voor fulltime carrières. En hoeveel mannen zijn huisvader? Er zit overlap in mannelijk en vrouwelijk gedrag, maar de seksen beschikken over wezenlijk verschillende eigenschappen”.

Uiteraard luister ik naar de ambities van vrouwen en doe daar zo mogelijk ook altijd iets mee. Naast een parttime werkende vrouw die ook moeder is, heb ik drie dochters, nog verrijkt met een vierde en een schoondochter. Met die dochters ben ik er voor het eerst over gaan praten, met van mijn kant een voortdurende bereidheid om te luisteren. Ze werken alle vijf, hebben alle vijf kinderen en ik zie hoe ze dat in deze tegenwoordige tijd oplossen. Dat dat niet zo vanzelf gaat als bij hun mannelijke partners zie ik ook.

Deeltijdbanen
In HP/ de Tijd las ik eens in een interview met Sylvia Tóth, toch een ervaren, succesvolle en erkende vrouwelijke onderneemster, de volgende uitspraak “Vrouwen zijn hier van harte welkom, maar niet voor 2,5 dag per week. Ik heb het wel geprobeerd hoor, met duobanen. Is de een op vakantie, is het kind van …

De kunst van het haalbare

in ,

Het is in Nederland geaccepteerd om mensen te ontslaan, als je ze maar een grote zak geld meegeeft. Maar als je je een creatieve manier bedenkt om meer mensen aan het werk te houden (lees: probeert je bedrijf niet failliet te laten gaan) krijg je vaak een bak met stront over je heen. Toch blijf ik maar ideeën aandragen. Mijn enige idee is een debat te creëren zodat mensen samen nadenken wat we allemaal kunnen doen om onze economie vlot te trekken en marktwaarde te creëren voor medewerker én bedrijf.

Daarom, om allemaal over na te denken: een gemiddelde Nederlandse fulltime werknemer heeft alles bij elkaar geteld tussen 25 en 45 vakantiedagen, snipperdagen, tijd-voor-tijd dagen, ouwe-lullen-dagen, atv-dagen, noem-maar-op-dagen en koopavond/-weekend en andere arbeidsonvriendelijke toeslaguren.

Als iedere werknemer/werkgever het komende jaar bij de cao-onderhandelingen nu eens, in ruil voor bijvoorbeeld 0,5% cao verhoging, 5 tot 10 van deze snipper-/vakantie-/atv- dagen per jaar opoffert? Worden we in Nederland dan niet veel concurrerender? Zetten we dan samen niet echt eens een keer serieus een stap naar economisch herstel? En houden we dan samen ook onze koopkracht niet netjes op peil?

…